Vissen is meer dan Vangen

ONBEKENDE VRIENDELIJKE VOORBIJGANGER

In die tijd hadden we nog geen mobieltjes, laat staan smart-phones. Maar wat we toen wél al hadden waren hele vriendelijke voorbijgangers. Terwijl ik die karper probeerde te temmen kwam er een vriendelijke, oudere meneer langs. Hij bleef bij ons staan en hij had een fototoestel bij zich. Een week later viel er op onze deurmat in de Amsterdamse Rivierenbuurt dit briefje met deze foto. Dat is toch goud! Ik weet zijn naam niet en daar baal ik van, want ik vind het zo lief dat ik hem er nog altijd graag voor zou willen bedanken. Zou de vriendelijke, oudere meneer weten dat ik mijn hele leven lang ben blijven vissen en, op wat smakelijke hapjes uit het zeetje na, mijn vis altijd keurig weer terugzet?

Voorbijgangers. Vreemden die je passeren, onbekenden die je aanspreken, die op je pad komen. Als vrouw langs de waterkant zijn dat er veel. En dat is leuk. Tenminste, ik kan het oprecht waarderen. Ik sta m’n zagertje op mijn haak te schuiven en dan komt het he, uit het niks: “Nou, dat zie je ook niet vaak!” Mijn favoriet:  “Ben jij aan het vissen”? En “Ben je hier helemaal alleen?"

Joh, als ik solo ga vissen op het strand ben ik helemaal niet alleen. Ik ben met m’n zeetje, mijn spullen en samen met mijn plan. Daarnaast beginnen er van de 10 passanten een stuk of 8 altijd wel even een praatje met me. Oprechte interesse. Een vissende vrouw. Ze zien het blijkbaar echt niet vaak. Ze zijn ook altijd in een goede bui. Blij door de ruimte die ze hier om zich heen voelen, de zilte lucht in hun longen, ze zijn ontspannen en stellen me de leukste vragen. Want ze willen hun nieuwsgierigheid bevredigen.

DUIZEND EN EEN VRAGEN

Supervermakelijk zijn de dames die gezellig aan de wandel zijn, ze hebben hun “pomtiedom” modus op AAN.  Ze lopen me in eerste instantie straal voorbij en hopla, daar zijn ze. Ze cirkelen terug! “Ik moet jou toch eens van dichtbij bekijken”.
Soms komen ze zelfs terug met een wijntje of een bakkie koffie, schuddebuiken van het lachen, dat is wat we uiteindelijk doen. De dames gaan helemaal los: “Waar vis je dan op, niet… oooh echt??  Zwemt dat hier?? Zo dichtbij!? Wat doe je nou aan je haakjes, maar dat leeft toch, haal je de vis dan zelf van het haakje, wat een leuke laarzen heb je aan, eet je de vis op en heb jij het eigenlijk niet koud meis, we zitten wat verderop in een strandhuisje, sta je hier morgen ook weer? Dit moet mijn man zien!” Met respect en enthousiasme gaan ze weer weg en een kwartiertje later ontvang ik een vriendschapsverzoek op Social Media. Geef toe, we zijn geweldige wezens toch.

VISSENDE VROUW?                                                                                      

Ook de mannen-met-hond, of net-klaar-met-hardlopen (respect) komen even bij me kijken. Ze pakken het wel wat voorzichtiger aan dan de dames. Ze komen rustig dichterbij en maken eerst, heel verstandig, even oogcontact om te zien of ik überhaupt wel benaderbaar ben. Boven hun hoofd knipperen grote neonletters “Ik kom in vrede”. Ze bekijken mijn uitrusting iets te lang en gluren ongegeneerd in m’n viskoffer... 

Juist meneer, je ziet bindelastiek en daarnaast lipgloss. Vlakbij de pleisters en de bifiworstjes. Volkomen logisch. Voor mij. Welkom in mijn wereld. Maar voor hun is het een vreemde gewaarwording. Ik blijf dit toch ZO raar vinden, hoe kunnen mensen het nou nog steeds vreemd vinden dat ik daar sta te vissen? Het is 2022! 

Hoe kunnen mensen mij, als vissende vrouw, nou vreemd vinden! Het is 2022! 
Daarom ben ik zo blij dat voorbijgangers me durven te benaderen, dan kan ik hun beeld misschien wat normaliseren. De mannen hebben vragen van een ander kaliber. Die vragen zijn veel meer gericht op het glimmende materiaal waar ik mee vis. “Van welk merk is dat?”, “Oh ja, echt goed spul” zeggen ze dan. Ook grijpen ze naar kapstokjes over hun vaders en/of vrienden die ook heel vaak staan te vissen.

Dus dan zijn ze zelf absoluut geen vissers, maar dan nóg geven ze me superhandige vis-info (waarvan ze blijkbaar denken dat ik het nodig heb ofzo?) die ze via-via ooit te horen hebben gekregen. Top! Nee echt, het komt uit goede hartjes: Lief hoor van jullie! Was een goed gesprek!

Wat me verder opvalt is dat de stelletjes onder de 30 jaar (je kent ze wel, hand-in-hand, typisch gevalletje zon-onder-zien-gaan) altijd stug doorlopen. Geen idee waarom maar het valt op. Als er bij zo’n stelletje dan wat jonge kindjes dartelen is het wél weer helemaal oké  en komen die ukkies altijd vis “zoeken” bij me. Stilletjes snuffelend en glurend in al mijn spulletjes, zo zoet.

Ze worden zelfs op me afgestuurd: “Kijk, die mevrouw staat nou te vissen! Ga jij maar eens goed kijken! Ja, ga jij maar vragen of ze al wat gevangen heeft.” Ze balen gigantisch als er dan in mijn emmertje alleen wat zout water zit én een roze doekje voor m’n vieze handjes. Er volgt één grote teleurstellende pffffffff. Snel haal ik die “pffffffff”” uit hun koppie door ze mijn gruwelijk, grote en vooral levensgevaarlijke zagers te laten zien. BAM: Zie je nou wel, direct onder de indruk zijn ze... vissen rockt! Ik ben een blije vrouw. Dit is toch mooi?                                                                       

Moraal van dit verhaal? Vissen gaat niet alleen om de gevangen vis. In ieder geval absoluut niet bij mij. Als ik iets in mijn enthousiasme post op social media, omdat ik dólblij ben dat ik eindelijk weer (of jaja nóg beter ALWEER) met vismaatjes aan de waterkant sta mét een hengel, omdat er een energie door m’n lichaam gaat die ik met iedereen wil delen óf omdat ik het gewoon echt een magisch toeval vind dat mijn shadje dezelfde kleur heeft als mijn nagellak, dan merk ik dat er een “Foto-Met-Vis” (FMV) van me verwacht wordt! Daar wordt serieus dan naar gevraagd. In de comments eronder: Leuk, maar waar is de vis? Of: Nu nog een foto met vis. Bloedserieus! Alsof het geen complete post is als ik niet met iets in een kieuwgreep sta te shinen op een foto. Ik snap het allemaal wel maar toch ook eigenlijk helemaal niet! Ik sta daar dus gewoon echt wat anders in.

VISSEN IS MEER DAN VANGEN

Het is de gehele beleving. De tijd die je mag én kan besteden aan het uitoefenen van je passie. Deze onwijs kostbare tijd voor 300% weten op te zuigen met alles en iedereen die deze vissessie compleet en wederom uniek, maakt.

De voorpret al, de lol met je vismaten, de regen die écht niet voorspeld was, pierennaald nummer 12 die je bent kwijtgeraakt, of je dierbare plugje die je in een boom werpt en die je er dus never nooit meer uit gaat krijgen, het geluid van de branding of het geluid van de trekker die de hele avond al strandhuisjes heen en weer aan het rijden is, daar gaat je rust..                               

De vriendelijke passanten langs de waterkant, in dit geval de vissanten, horen zéker ook bij die beleving wat mij betreft. Ze voegen heel veel leuks toe en ik wil ze via deze weg bedanken voor alle glitters die ze bij me achterlaten! Soms zitten ze zelfs 30 jaar later nog steeds in je gedachten, zoals de vriendelijke, oudere meneer toen bij de Bosbaan!

Dus beleef, vis, vang en geniet!