Size Doesn't Matter!

TANAGO VISSEN

Het allerbeste voorbeeld (en dan snap je me gelijk), is Tanago vissen. Ooit van gehoord? Een heuse Japanse kunst. Waar wij in het Westen niet alleen het grootste huis, de grootste auto maar ook de grootste snoek-unit, XXL baars, karper varken of zeebaarsdikzak moeten hebben, ben je in Japan juist een échte eindbaas als je binnen een bepaalde tijd, de meeste én de kleinste visjes kan vangen! En dan moeten het eigenlijk ook nog eens bittervoorntjes zijn. Dat is toch briljant? Over briljant gesproken, heb je weleens een bittervoorn bekeken en gezien hoe die schitteren onder water?

Ik had vorig jaar, eind augustus, de eer om met de allergrootste (eh, ja, maakt dus niet uit) Tanago-meester van Nederland naar de waterkant te mogen. En wat ik die dag zag en heb mogen leren, zo bijzonder. De Meester en de Bittervoorn sindsdien in mijn hart gesloten.

Hugo Oppelaar, een mooi mens. En wat is er mooier dan een mooi mens? Een mooi mens mét een passie. Tanago vissen is Hugo zijn passie. En Hugo Oppelaar heeft deze Japanse kunst naar Nederland gebracht. Hij zag het zo’n 4 jaar geleden op het internet, heeft zich erin vast gebeten, net zolang tot het hem zelf ook lukte, want wat de Japanners daar kunnen, ha, dat  kunnen wij dus ook! Aan de andere kant van de wereld, in een heel andere cultuur, een heel ander klimaat maar met dezelfde technieken en dan ook nog eens hetzelfde visje.

Vergeet vooral je leesbril niet, want echt, om deze dotjes te vangen werk je met heel erg fijn en klein materiaal…

HOE PAK JE HET AAN?

Met een zwarte 10/100 lijn. Van die hele soepele, uit China. Dan een ieniemienie onderlijntje van vliegbindgaren, 2 a 4 cm. Haakje maatje 22 en 26, heul belangrijk aan dit haakje: Het moet er eentje zijn met een zo kort mogelijk haakpuntje en een zo wijd mogelijke haakbocht. De échte Tanago-haakjes worden naar Hugo opgestuurd vanuit Japan, want in Nederland zijn ze niet te koop.

Verder gebruik je het liefst zoveel mogelijk natuurlijke materialen. Hij vertelde me over de bamboe in zijn tuin en hoe hij regelmatig zijn bosjes in duikt om te kijken of er een mooi takje tussen zit om een hengeltje van te maken…

Echt, hij maakt zelf zijn hengeltjes! Hengeltjes, dobbertjes, alles bijna te knap en te mooi. Prachtig afgewerkt en vol details. Ik wist echt niet wat ik zag. De week voordat ik met hem had afgesproken stond ik nog op het strand met een hengel van 4.20 lang en 150 gram werpgewicht te smijten. Hoezo contrasten! En nu zat ik daar met een 12-delig hengeltje, elk deeltje niet groter dan een aansteker… Ineens kreeg ik ook een beetje de zenuwen, breekbaar, finesse, ai-ai-ai. Ik heb haaien en roggen gevangen, maar eh, dit is andere koek!

Straks sloop ik wat, zo’n kunstig hengeltje ofzo, waar hij zijn hele ziel en zaligheid in heeft gestopt. Serieus, dat is namelijk echt iets voor mij. Gelukkig had Hugo zelf alle vertrouwen in me. Oeh, het aas! Je vangt die diamantjes met… Eidooier en bloem. That’s it, zo basic is het. Smeerkaas schijnt trouwens ook heel goed te werken.

Wat je nodig hebt is feitelijk een soort plakkerig, slap deegje wat aan dat ieniemienie haakje blijft plakken. Waar ik dus een week daarvoor nog op pad ging met 2 lange lellen van strandhengels, een hengelsteun, een viskoffer vol reservespoelen, onderlijnen (echt, het is een topsport om op je plek te arriveren met je hele hebben en houden) paste alles wat ik deze middag nodig had om Tanago te gaan vissen serieus in mijn handtasje. En het was HEEEEEET die dag...

Met gezonde spanning richting de waterkant. Naast mij een kreetje van geluk toen we op ons stekkie arriveerde want er werd al gefonkel gezien in het water: Yessss, ze zaten er! Nu nog vangen. OK, dus een echte Japanse Tanago visser haalt de 160 visjes per uur (tellertje erbij, vaart erin). Het record van Hugo staat op 110, en hoe kleiner je ze vangt, hoe beter. Ik was er helemaal klaar voor. Haakje door een kloddertje deeg heen halen en laten zakken die hap. Ok, correctie, dus eerst je leesbril pakken, dan kan je je haakje door een kloddertje deeg heen halen en dan laten zakken die hap.

Serieus mijn vismaat had natuurlijk GELIJK beet en het was ook nog bittervoorn, geweldig! Oh, wat ik bijna vergeet te vertellen, deze hele visserij is zo bijzonder. Je onthaakt deze dotjes namelijk Uber vriendelijk, je raakt ze niet eens aan: Een emmertje, met daarboven een lijntje gespannen does the trick. Respect!

Het was wel duidelijk dat we bij een schooltje bittervoorns zaten, zo grappig hoe je – als je eenmaal weet waar je op moet letten- ze gelijk herkent. Toen mijn aller prachtigste dobbertje onderging hoorde de hele provincie me. Aanslaan hoeft natuurlijk ook niet, oh my God wat is dit anders dan het gebruikelijke maar halloooooooooo, deze zeebonk ving dus gewoon wel even een bittervoorntje! Ik kreeg er bijna traantjes van.

Nee, maar echt, ik meen het. Dit allerschattigste, kleine visje had het zelfde emotionele effect op me als toen ik mijn eerste 40+ baars ving. Dus de grootte maakt niet uit! Echt niet. Dat het je lukt. Je hebt een missie, iets wat je nog nooit eerder gedaan hebt en dat het je lukt. Dat is toch heerlijk lieve mensen! En dan zit je óók nog met je bofbips in het zonnetje, aan een prachtig watertje mét een mooi mens naast je. Snap je?

Die middag heb ik voor mijn gevoel “heul veul” bittervoorntjes gevangen en ze waren allemaal ieniemienie. In de (Japanse) werkelijkheid waren het er waarschijnlijk 130 te weinig en waren ze te groot maar ik was trots en minstens zo belangrijk, Hugo ook!

Beleef, geniet, vang ze en aisuru, 愛する (liefde)