Hulde aan het Visdinnetje!

Vanaf mijn geboorte ben ik al gezegend met een prachtexemplaar: Mijn moeder! Zij staat natuurlijk het dichtst bij me en ik heb zoveel van haar geleerd. Niet alleen het wildplassen maar ook qua techniek (strandvissen) en sowieso, wat denk je van het hele “Hoe overleef ik mezelf in een mannenwereld”-gedeelte. Een dikke dankjewel mams, ik hou van jou en we gaan in 2020 nog veel vaker samen het strand op!

Doordat het vissen bij ons thuis een way of life is, zijn ondertussen ook mijn lieve dochtertjes (Willemijn & Daniëlle, tweeling 8 jaar oud) super Visdinnetjes van me. Ze kijken, net als ik, al in elk water wat we passeren en ze genieten echt als ik “waterkantjes ga rocken” met ze. Samen vissen met m’n dochters is goud. Voor ons is het buitenspelen. Actief in- en mét- de natuur bezig zijn. Deze toppers hebben ook hun eigen doelen gesteld voor 2020… dus we gaan, of eerder moeten, volle bak op de meerval én op de karper!

De viswereld is een grote, maar eigenlijk hele kleine wereld en al snel sprongen er de afgelopen jaren een paar meiden uit waar ik direct een klik mee had. Qua visserij dezelfde passie en mentaliteit. Dat laatste is het belangrijkst, vind ik. Iedereen kan leren vissen, maar hoe je het beleefd komt van binnenuit. Als visvrouw komt er op Social Media van alles op je af (geloof me, je wil het écht niet weten) en daar kan je op vele verschillende manieren mee omgaan. Je wordt natuurlijk altijd al extra kritisch bekeken: Heb je een mooi nagellakje op én vang je vis, dan is er vast iets mis, want dat kan je natuurlijk niet zelf voor elkaar gekregen hebben! Of je bent niet op vis aan het vissen maar gewoon op aandacht. Wij, de visvrouwen, liggen nou eenmaal altijd onder een vergrootglas.

Sophie Neitzel, Willemijn Vollebregt-Schonenberg en Paula Petiet zijn authentieke Visvrouwen. Vrouwen die gewoon onwijs chagrijnig worden als ze een week niet kunnen vissen haha, net als ik. Vrouwen die alle ‘blablabla’ hopla van hun af laten glijden. Ze weten namelijk wat ze waard zijn en dat is een heleboel. Ze weten wat ze kunnen (onderschat ze niet) én ze zijn oprecht. Ja, actief op Social omdat ze de sport supergaaf vinden, omdat het een groot onderdeel van hun leven is. Ze zijn er trots op en ze willen die passie delen.

Ongetwijfeld bestaan er nog veel meer van deze pareltjes in Nederland en ik hoop ze te mogen ontmoeten maar met Sophie, Willemijn en Paula heb ik al prachtige herinneringen en de mooiste vissessies meegemaakt. Ze zijn me zo dierbaar. Vissers. Vriendinnen. Visdinnetjes. Het leuke is dat ze alle drie een andere “specialiteit” hebben. Sophie staat bekend om de reusachtige meervallen vanuit haar kano, Willemijn is de Queen of the Pikes en voor Paula is geen witvis veilig.

Ze zijn echter zoveel meer dan dat. Vissers in hart en nieren. Elke soort visserij pakken ze aan en het lukt ze ook gewoon altijd. Omdat ze het snappen. Allrounders. En als we aan het vissen zijn zie je bij al deze dames hetzelfde. Energie, focus en plezier: Een heel bijzonder soort! Het liefst zou ik binnenkort met elk van de dames gaan vissen en daar dan een artikel over schrijven. Mmm, misschien moet ik dat sowieso gaan doen? Wat vinden jullie van dat idee?

Terwijl ik dit schrijf besef ik me dat één van mijn dierbare dinnetjes niet meer in staat is om een dag te gaan vissen. Ze is ziek, ernstig ziek. Geen idee hoeveel tijd haar nog gegund is. Het is belachelijk oneerlijk en het maakt me heel boos en verdrietig. Gelijk denk ik terug aan die magische, mooie dag met haar. Op een bootje, op de Kaag. Een zomerse dag, verdorie, wat was het mooi. Wat hadden we een lol. Al werpend met shads wat leuke baarzen gevangen maar al snel gingen we voor de grotere rakkers. Trollen, op de snoek. Echt hélemaal Willemijn haar ding. Helemaal in haar element. Iedereen die Willemijn kent snapt wat ik bedoel als ik zeg dat ze glitters in haar ogen heeft. Willemijn kan stralen. En als ze in je buurt is, dan kan je niet anders dan keihard met haar mee stralen.

Ik vergeet die dag nooit meer. Hoe we tekeer gingen toen een snoek achter de boot uit het water sprong, Néé! Zag je dat! Oh My God! Serieus, wat waren we echt lekker aan het vangen. Rustig aan varend, zon op onze snoetjes, hengels uit, aasjes achter ons aan in het water. Ik had de mijne net wat meer lijn gegeven en op het moment dat ik de beugel dichtklapte BAM, hengel krom… Willemijn riep: VIS! En toen werd het superstil aan boord.

Ik dook uiteraard direct richting m’n hengel. Haha, ze keek me aan, die blik van haar (vergeet ik nooit meer), hangt ie Nat? Heb je hem? Ja lief, de snoek hing. En dit was een grote. Ineens fluisterend tegen elkaar: Pak jij het net, ja ik heb het net, hou je lijn strak, ja doe ik, focus, oh please, blijf hangen, blijf hangen, kom maar bij ons aan boord, komt ie, ben je klaar Wil? Geroutineerd schepte ze deze dame en pas toen de vis eenmaal aan boord was, gingen we hélemaal LOS! Whahahaha, springen en juichen van blijdschap. Ik denk dat de hele Bollenstreek ons kon horen. Zó blij. Magisch toch. 

Dus ik stuur haar zojuist een appje, omdat ik me werkelijk alles kan herinneren van die dag behalve het aantal vissen dat we gevangen hebben? Zij heeft precies hetzelfde. Op zich zegt dat alles. Dat is dus diezelfde mentaliteit waar ik het eerder over had. Hulde! Ik ben zó ontzettend blij met de herinnering aan deze dag met haar. Wat er ook gebeurd in het leven: Mooie visherinneringen zijn echt zo bijzonder onbetaalbaar. Helemaal als je ze kan maken en delen met iemand waar je van houdt.

Dus dat is mijn voornemen: Meer vissen. En of het nou achter in het slootje is of ergens in het buitenland, of het nou één vis is of tien. Het gaat geweldig worden.
Lieverds, geniet, beleef en ga vooral heel snel vissen met een dierbare!

Maak mooie herinneringen!